Mag ik u wat vragen?

Ik ben een egoïstisch meisje. Ik geef mezelf graag het lekkerste eten, als een huisgenoot vraagt of ie zn mail bij mij mag lezen vind ik dat irritant en ik kijk liever onderwegnaarmorgen dan dat ik me het leed van de wereld aantrek.

Ik ben ook een lui meisje. Mijn studievertraging is inmiddels opgelopen tot een jaar en dat komt heus niet door een vreselijke ziekte of een overleden familielid. Mijn vloer kijkt verbaasd op van de sporadisch langskomende stofzuiger en nee, het Engelandverslag is nog steeds niet af.

Maar vanmorgen werd ik vrolijk wakker. Ik feliciteerde mijn opa telefonisch met zijn tachtigste verjaardag en stapte in de bus naar het station. Een halte later stapte een oud echtpaar in. De man had een zitplek bereikt voor de bus ging rijden, maar de vrouw stond nog in het gangpad te wankelen. De greep zich vast een een stang. Ik schoot op: "Kan ik u helpen?" Ze zei dat het aardig aangeboden was, maar dat ze er niet aan dacht te gaan lopen voor de bus weer stilstond.

Dat was pas bij de volgende halte. Er stapte een oudere man in. Hij keek aarzelend naar de vrije plaats naast mij. "Komt u maar zitten hoor," zei ik. Dat deed hij. Hij zei dat hij de stoelen in deze nieuwe bussen maar hard vond. Ik beaamde dat en zo keuvelden we een beetje door. Hij zei dat er ook al minder stoelen waren in deze nieuwe bussen. Ik wierp tegen dat ze wel milieuvriendelijker schenen te zijn, maar dat vond hij duidelijk geen argument.

Vervolgens keek hij geïntrigeerd naar mijn snel smsende duim. "Dat kan vast niet met mijn dikke vingers. Die toetsen zijn zo klein!" "Jawel hoor, het is een kwestie van oefenen. U zou het eens moeten proberen." Mijn verhaal over hoe fijn het is dat je mensen een smsje kan sturen als je ze even iets wil zeggen ('ik ben te laat maar kom eraan' of 'ik denk aan je en tot snel') hield ik maar voor me. Waarschijnlijk zou alleen al het idee van smsen zijn verstand te boven gaan. Op het Vredenburg stapte hij uit. Ik wenste hem nog een goede reis en hij groette terug met een blij gezicht. Hoe makkelijk kan je mensen soms blij maken. Een praatje in de bus in plaats van lezen in mijn boek bijvoorbeeld.

Ik liep naar perron 5 en 7 waar natuurlijk net een trein weg is. Geeft niks. Ik ging op een bankje zitten om alsnog in mijn boek te lezen. Als de trein binnenloopt sta ik op. Dan komt iemand op mij afgelopen. "Mag ik u wat vragen?" "Nee, liever niet," is mijn automatische antwoord. "Heeft u misschien wat kleingeld over voor een slaapplaats vannacht?" vraagt hij toch. "Nee sorry, ik moet met deze trein mee," zeg ik, en stap in.

Terwijl ik instap vraag ik me af waarom mijn medemenselijkheid van deze ochtend van zo'n korte duur is. Waarom gaf ik die man geen euro? Ik kan het best missen en ik slaap zelf vannacht heerlijk in een warm bed. Omdat ik heb geleerd dat je deze mensen niet helpt door ze direct geld te geven, zegt een andere stem in mij. Je kan beter aan organisaties geven die daklozen helpen. Maar ja jeetje, er zijn genoeg mensen die wel hun portemonnee trekken en een euro geven. Misschien koopt hij er een frietje van. Mag ook van mij. Of bier, nou ja, als je daar echt zin in hebt zo midden op de dag... En ik ben toch echt te lui om zo'n organisatie op te zoeken, laat staan een giro uit te schrijven èn te posten. Dus geef ik de volgende keer zo'n dakloze wel of geen geld? Ik weet niet wat beter is.

14 mei 2004 | 12:12 | categorie: vandaag