Van Amsterdam naar Lima

23 augustus, 11:05. Het vliegtuig van de KLM vertrekt naar Lima. Ik vind het vliegen spannend maar het gaat natuurlijk prima. We blijken een tussenstop te maken in Bonaire. Daar moeten we het vliegtuig uit en drie kwartier wachten in een bloedhete hal. Het vliegtuig wordt schoongemaakt en we krijgen nieuwe crew. En waarschijnlijk ook nieuwe benzine, ik weet niet hoelang een vliegtuig op één tank kan. We krijgen constant eten, drinken en warme doeken om je handen mee schoon te maken. Was dat niet hun handelskenmerk?

Er worden films vertoond, maar wij lezen de kranten van Nederland (voorlopig de laatste) en oefenen Spaans. Ik heb een klein phrasebook Latijns-Amerikaans te leen en ik kreeg nog een woordenboekje. We oefenen de uitspraak, de meest simpele zinnetjes, tellen en wat werkwoorden. Het is maar goed dat we ons voor hebben genomen om les te nemen wat het is niet makkelijk en ik kan echt nog helemaal niks.

Om half 7 ´s avonds, plaatselijke tijd, arriveren we in Lima. Voor ons gevoel is het diep in de nacht. De bagage is er, we krijgen een stempel van de meneer van de douane. Ik praat mijn eerste Spaans: Hola, si, gracias. Pfoe. Wat nu?

Lima is de hoofstad van Perú. Een derde van de bevolking (27 miljoen in totaal) woont er. We zijn door mensen en de Lonely Planet gewaarschuwd: het is een gevaarlijke stad. Er zijn zoveel arme mensen dat beroving aan de orde van de dag is. Ook betalen toeristen standaard te veel voor alles. Van de LP moeten we goed op onze spullen en elkaar letten en niet de eerste taxi naast het vliegveld nemen want die is te duur.

We pinnen de eerste 500 sol (125 euro), halen diep adem en gaan naar buiten. Een uur daarvoor werd het opeens heel snel donker, dus we lopen de donkere straat op en worden links en rechts belaagd door taxichauffeurs. Gelukkig versta ik ze echt niet en we lopen met een stalen gezicht een stuk verder. Als we even later weer worden aangesproken praat Sandra terug. Zij is vorig jaar in Spanje geweest en heeft meer lef, ze probeert gewoon wat. Hij noemt een redelijke prijs. Even later komt er nog twee keer 3 dollar tol bij. Welja, doe maar, we willen hier weg. Tassen gaan bij mij op de achterbank en de chauffeur doet de deuren op slot. Later snappen we waarom: overal tussen de auto´s lopen mensen door om je dingen te verkopen of iets uit je auto te rukken.

Er zijn enorm veel auto´s en amper verkeersregels. Iedereen toetert en gooit zijn auto naar waar hij wil. Gelukkig doet de taxichauffeur dat zeer ervaren dus wij kijken onze ogen uit en vertellen hoe we heten en waar we vandaan komen.

In een steegje worden we eruit gezet. Daar is inderdaad het hostel dat we hadden uitgekozen: Hostal España. We gaan naar binnen en regelen een tweepersoons-kamer voor 35 sol. 9 euro, daar doen we het wel voor. Het kan vast goedkoper maar dat komt nog wel eens in een kleiner plaatsje. We ploffen neer. Zo, deel een van de reis is geslaagd. We zijn uitgeput en gaan slapen. De nacht wordt nog verstoord door een rat in de kamer en een verknipt tijdsgevoel, maar dat deert niet. We zijn er. Nu gaat het Zuid-Amerikaanse avontuur echt beginnen.

26 augustus 2005 | 22:13 | categorie: reisdagboek Zuid-Amerika