Je ne comprends pas

Het eerste Frans dat ik ooit leerde, waarschijnlijk van mijn vader tijdens onze eerste zomervakantie naar het buitenland, was 'je ne parle pas français'. Daarna leerde ik nog heel wat bij, maar dit blijft een nuttige zin. Echter, als de Fransen geen andere taal kennen en ze je persé iets duidelijk willen maken, dan gaan ze er gewoon voor. Soms wil ik ze alleen liever niet begrijpen, bijvoorbeeld als ik laat in de middag de weg vraag naar de gite communal en de vrouw kijkt moeilijk en zegt iets over te laat en niet gereserveerd en een feest in dezelfde ruimte (gelukkig liet ik me daar niet door weerhouden, want het feest bleek niet in maar naast de slaapzaal en ik was zo moe dat ik er niks van heb gemerkt). De vrouw liep het hele stuk met me mee, rap pratend met een serieus gezicht. De winkel was dicht, dat verstond ik ook nog.
Ze was niet de normale gite-beheerder en toen ik vroeg wat de overnachting kostte, stelde ze tien euro voor. Ik vond het prima maar gelukkig was ik slim genoeg om haar naam te vragen. Want een paar uur later kwam de 'echte' gite-mevrouw langs met de benodigde stempel voor de credential en een geldkistje. Ik kon haar zeggen dat ene Nadine geld had geïnd. Ze keek verbaasd. Nogal logisch, want deze zelfde Nadine had haar waarschijnlijk verteld dat er iemand in de gite was.
De volgende ochtend kwam ik Nadine en haar hondje weer tegen. Ik groette haar, maar ze keek me niet aan.

Vanavond tijdens het diner met 5 andere gasten (gemengd Frans/Duits/Amerikaans/Nederlands gezelschap) werd zo rustig Frans gesproken dat ik het meestal kon verstaan, en zo niet werd gepoogd het in één van de andere talen duidelijk te maken. Mijn theorie is, dat Fransen die geen Engels (of sowieso geen andere taal) kunnen spreken, ook niet goed weten hoe ze hun spraak moeten aanpassen om verstaanbaar te zijn. 'Plus lentement, s'il vous plait' heeft dan geen enkel effect.
Ik vind het leuk om te merken dat er toch iets is blijven hangen van de lessen Frans op de middelbare school, en natuurlijk van de drie eerdere periodes die ik hier liep. In die zin verheug ik me erop om straks in Spanje te zijn, want Spaans vind ik leuker en mooier, en hopelijk ben ik er lang genoeg om weer echt iets en español te kunnen vertellen.

Overigens: als je veel alleen bent, ga je dingen aan jezelf vertellen. En na het begin van de eerste etappe heb ik geen Nederlands meer gesproken, behalve tegen mezelf, waar ik me nogal bewust van ben als er anderstaligen op gehoorsafstand zijn. Maar grappig genoeg betrap ik mezelf er op, dat het (hardop) denken nu al soms in andere talen gaat: dan merk ik dat mijn gedachte halverwege stopt, omdat ik geen idee heb hoe ik iets in het Frans moet zeggen, of twijfel over het juiste Engels.

Foto: ons paasmaal vanavond in Athez-de-Béarn. King's food, de Franse naam ben ik vergeten maar blijkbaar at koning François IV dit graag, en hij kwam uit deze streek, Béarn. Als hier niks van klopt hoor ik het graag, en wijt ik het alsnog aan mijn beta-opleiding. Het was vlees, prei, een onduidelijke andere groente en rijst. Erg lekker al zou je dat op basis van de foto niet zeggen (zoals eigenlijk altijd met etensfoto's).