Why are you walking?

We vragen het vaak aan elkaar, waarom we hier zijn.

Ik vroeg het net aan de jongen met wie ik hier in Grañón in de herberg verblijf. Hij vertelde dat hij heeft gestudeerd maar al maanden geen baan kan vinden, en dat zijn grootouders hem op hun kosten hierheen hebben gestuurd, om na te denken over hoe verder.

De meeste mensen zeggen hier te zijn vanwege de ontmoetingen. Omdat de mensen zo divers zijn en iedereen een verhaal heeft dat de moeite van het horen waard is en dat al die verhalen je leven veranderen. Geef de gemiddelde pelgrim een beetje wijn, en hij begint te praten over hoe fantastisch het is dat iedereen hier is met een andere reden maar eigenlijk toch dezelfde en dat de camino antwoord geeft op al je vragen en je doet beseffen wat je vragen zijn en hoe wonderlijk de stroom is die dagelijks over dit pad trekt, dag na dag, jaar na jaar.

Meer dan ik had gedacht, zijn mensen hier vanwege het religieuze karakter van de camino. Dat leidt tot interessante ontmoetingen, bijvoorbeeld met de twee Amerikaanse jongens van begin twintig die wilde tienerjaren beleefden, toen het leger ingingen en daarna opeens het licht zagen en besloten om priester te worden. Met geestelijken en een headmaster van een katholieke jongensschool in Nieuw Zeeland en verdwaalde atheïsten die niet wisten waar ze aan begonnen.

Waarom loop ik? Het doet me denken aan de vraag op het aanmeldingsformulier van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob, dat ik invulde om een credential (pelgrimspas cq stempelkaart) te verkrijgen. De keuzes waren: religieus, spiritueel, cultureel, sportief, anders. Ik heb alles aangevinkt. De medewerker vond het goed, maar gaf me wel het advies om in Santiago de eerste of tweede te kiezen, want dan zou ik een mooier getuigschrift ontvangen.

Soms antwoord ik 'omdat ik 5 jaar geleden begonnen ben en het nou wel eens af wilde maken'. Soms dat dit me het ideale moment leek voor een lange reis. Dat ik 3 jaar lang gebonden was aan de regels van mijn opleiding en ik nu weer mijn eigen tijd kan indelen. Dat lopen, en speciaal zo lang lopen, me tot mezelf laat komen.

Als het warm is en mijn voeten doen pijn, vraag ik het mezelf weer. Waarom? Omdat ik nu eenmaal begonnen ben, en afmaken is niet mijn sterkste eigenschap maar dit ga ik tot het einde volhouden.

Omdat het ergens juist zo makkelijk is, alleen maar je ene voet voor je andere zetten, tot je moe bent en ergens langs de kant 'albergue' staat zodat je kan eten en slapen en dan weer verder lopen.

Omdat het verslavend is. Verder, meer, en zo mooi en elke dag anders.
Omdat het me laat nadenken over de verslavende dingen van thuis. De non-stop beschikbaarheid van internet bijvoorbeeld.

Omdat het zo'n genoegen is om je lichaam sterker te voelen worden. Loopconditie krijg je snel, na een week al. Mijn benen voelen sterker, mijn rug, mijn schouders. Als ik straks thuis ben en stop zal het verdwijnen, maar nu is het er en ik hoef geen nachten van 10 uur meer te maken om weer verder te kunnen.

Vandaag liep ik langs de tekst hierboven, en even had ik geen idee waarom. Ik kon het niet bedenken. Al liep ik heerlijk, ik had geen spijt, ik was precies waar ik wilde zijn.
Vandaag is die tevredenheid genoeg antwoord.

14 april 2013 | 20:59 | categorie: camino