Je ne comprends pas

Het eerste Frans dat ik ooit leerde, waarschijnlijk van mijn vader tijdens onze eerste zomervakantie naar het buitenland, was 'je ne parle pas français'. Daarna leerde ik nog heel wat bij, maar dit blijft een nuttige zin. Echter, als de Fransen geen andere taal kennen en ze je persé iets duidelijk willen maken, dan gaan ze er gewoon voor. Soms wil ik ze alleen liever niet begrijpen, bijvoorbeeld als ik laat in de middag de weg vraag naar de gite communal en de vrouw kijkt moeilijk en zegt iets over te laat en niet gereserveerd en een feest in dezelfde ruimte (gelukkig liet ik me daar niet door weerhouden, want het feest bleek niet in maar naast de slaapzaal en ik was zo moe dat ik er niks van heb gemerkt). De vrouw liep het hele stuk met me mee, rap pratend met een serieus gezicht. De winkel was dicht, dat verstond ik ook nog.
Ze was niet de normale gite-beheerder en toen ik vroeg wat de overnachting kostte, stelde ze tien euro voor. Ik vond het prima maar gelukkig was ik slim genoeg om haar naam te vragen. Want een paar uur later kwam de 'echte' gite-mevrouw langs met de benodigde stempel voor de credential en een geldkistje. Ik kon haar zeggen dat ene Nadine geld had geïnd. Ze keek verbaasd. Nogal logisch, want deze zelfde Nadine had haar waarschijnlijk verteld dat er iemand in de gite was.
De volgende ochtend kwam ik Nadine en haar hondje weer tegen. Ik groette haar, maar ze keek me niet aan.

Vanavond tijdens het diner met 5 andere gasten (gemengd Frans/Duits/Amerikaans/Nederlands gezelschap) werd zo rustig Frans gesproken dat ik het meestal kon verstaan, en zo niet werd gepoogd het in één van de andere talen duidelijk te maken. Mijn theorie is, dat Fransen die geen Engels (of sowieso geen andere taal) kunnen spreken, ook niet goed weten hoe ze hun spraak moeten aanpassen om verstaanbaar te zijn. 'Plus lentement, s'il vous plait' heeft dan geen enkel effect.
Ik vind het leuk om te merken dat er toch iets is blijven hangen van de lessen Frans op de middelbare school, en natuurlijk van de drie eerdere periodes die ik hier liep. In die zin verheug ik me erop om straks in Spanje te zijn, want Spaans vind ik leuker en mooier, en hopelijk ben ik er lang genoeg om weer echt iets en español te kunnen vertellen.

Overigens: als je veel alleen bent, ga je dingen aan jezelf vertellen. En na het begin van de eerste etappe heb ik geen Nederlands meer gesproken, behalve tegen mezelf, waar ik me nogal bewust van ben als er anderstaligen op gehoorsafstand zijn. Maar grappig genoeg betrap ik mezelf er op, dat het (hardop) denken nu al soms in andere talen gaat: dan merk ik dat mijn gedachte halverwege stopt, omdat ik geen idee heb hoe ik iets in het Frans moet zeggen, of twijfel over het juiste Engels.

Foto: ons paasmaal vanavond in Athez-de-Béarn. King's food, de Franse naam ben ik vergeten maar blijkbaar at koning François IV dit graag, en hij kwam uit deze streek, Béarn. Als hier niks van klopt hoor ik het graag, en wijt ik het alsnog aan mijn beta-opleiding. Het was vlees, prei, een onduidelijke andere groente en rijst. Erg lekker al zou je dat op basis van de foto niet zeggen (zoals eigenlijk altijd met etensfoto's).

Ik heb al vrienden

Een van de dingen waar ik tegenop zag, was het continu ontmoeten van mensen. Ik ben hier niet voor de nieuwe contacten en lopen doe ik echt het liefste alleen. Dus toen ik gisteren om 11 uur uit de bus stapte in Nogaro en gelijk een man met herkenbare rugzak en wandelstok vriendelijk naar me zwaaide, zuchte ik diep en begon gelijk aan de eerste etappe (dat zuchten had deels te maken met het feit dat de nachttrein elk half uur had gestopt en een medereiziger nogal snurkte, dus ik begon niet bepaald uitgerust aan mijn camino).

Een kwartier later was mijn humeur al veel beter en ik stopte bij een bankje om mijn trui uit te trekken. Het rook naar gemaaid gras, het was warm, ik was onderweg! Prompt haalde iemand me in. Die iemand bleek een Nederlandse - natuurlijk, Nederlanders kom je overal tegen. We raakten aan de praat en liepen een uur samen op. Er was tenslotte veel te bespreken: hoe druk is de route nu, hoe is het weer, waar kom je vandaan - waar ga je naartoe - en waarom. De gewone camino-praat maar heerlijk in het Nederlands.

Ik ging mijn voeten tapen, we namen afscheid, ik vond een wandelstok, en een uur later ging ik heerlijk ergens in het gras zitten om wat te eten. En ja hoor, daar passeerde weer iemand. Een Amerikaanse deze keer, jong en vrolijk. Ze loopt net zo rustig als ik dus met veel plezier hoor ik haar de eropvolgende kilometers uit over haar wazige universiteit zonder examens waardoor ze nu drie maanden door Frankrijk reist en dat 'studeren' mag noemen. Rond vier uur arriveren we op die manier bij de gite waar ik gereserveerd heb, we zeggen elkaar gedag en ik ga er vanuit haar niet meer te zien, want zij loopt door naar de volgende plaats.

Vandaag regende het. De hele dag. Mijn regenkleding heeft deze test goed doorstaan en mijn humeur ook. Nog belangrijker is het feit dat mijn voeten zich fantastisch houden: geen blaar of schaaf te bekennen. Ik had anders verwacht, gezien de problemen die ik de afgelopen tijd had met het inlopen van mijn nieuze schoenen. Ook verder heb ik geen centje pijn.
Ik ontmoet vandaag niemand en dat is heerlijk. Dus wederom vrolijk kom ik aan bij gite twee. Waar ik tot mijn verbazing de Amerikaanse weer tref! Ze vond de regen stom en heeft een rustdag genomen. Ik heb maar niet verteld dat het volgens de voorspellingen de komende dagen zo blijft gieten - ik ben gewoon verheugd haar weer te zien en een praatje te kunnen maken over de weg langs het spoor die veranderd was in een beekje.

Ik heb al vrienden, en die zijn thuis. Maar ik ben blij dat ik nu al ontdooi ten aanzien van iedereen hier. Nu maar hopen dat het de komende maanden zo blijft.

Doorstart

Ik heb mijn weblog gereanimeerd, en neem mij voor om hier af en toe een verslag of foto te plaatsen van mijn tocht. Laten we hopen dat beide doorstarts succesvol verlopen.

Als extra test nog een illustratie; dit was vorige week, proeflopen op Marken.

Straks worden mijn stukjes weer veel boeiender hoor! Nu ben ik vooral verheugd dat dit lukt.