Unieke designglazen

'Spaar nu voor unieke designglazen!', zegt het pak Appelsientje oranje vruchten. Ik ben braaf, dus als Appelsientje iets vraagt dan doe ik dat. Ik spaar dus voor unieke designglazen. Het probleem is echter dat ik 12 (twaalf) actiepunten nodig heb om daadwerkelijk twee glazen te kunnen onvangen (met bijbetaling van 2 euro 15, maar vooruit), en ik heb er nu één. Ik pers mijn sinaasappelsap altijd zelf, en als ik iets gemengds met vruchten wil meng ik het zelf. Dit pak kreeg ik van een vriendin omdat ik vorige week een dag niet helemaal lekker was (ik was niet ziek, en ziekig bestaat niet, maar echt normaal functioneer je ook niet als je iets verkeerds hebt gegeten).

Maar dus. Ik vind de glazen mooi. Klik voor de site met plaatjes. Als je het nu niet met me eens bent, maar wel soms Appelsientje of Chocomel drinkt, wil je dan toch de punten van het pak knippen en aan mij geven? Ik heb interesse tot eind januari 2005.

Als ik ze krijg vind ik je lief. Anders ook. En ik wil graag deze gelegenheid aangrijpen om te zeggen dat ik koude chocolademelk echt niet lekker vind. Doe mij maar warm, met slagroom.

Sigur Ros -

Tussen Delft en Amsterdam

of: dat wist ik niet, wat dom van mij, hoeveel was het?

1. Met heel veel mensen sta ik aan het eind van de middag op het station in Delft. Op het perron is een openbaar toilet van het type: geld inwerpen, naar binnen, eruit, klaar. Vanuit dit toilet roept iemand: 'help! ik zit opgesloten! ik kan er niet uit! help!' De mensen eromheen grinniken een beetje. Eén vrouw roept tegen de dichte deur: 'er is iemand hulp halen hoor!' De man roept terug: 'ik zit opgesloten!' De vrouw weer: 'jahaa, er komt zo iemand aan!' De man: 'ok.'

De vrouw wil blijkbaar meer doen. Ze roept: 'ik ga nog een keer geld erin gooien!' Intussen grabbelt ze in haar tas. De man: 'waar ga je geld in gooien?' De vrouw: 'ooh, heb je er geen geld in gedaan? je moet er geld in gooien anders kan de deur niet open' De man: 'oh.' Het gegrinnik op het perron neemt toe.

De vrouw werpt een vijftig cent-munt in en opent de deur. De man komt naar buiten en kijkt een beetje verbaasd en beschaamd naar alle starende mensen. Hij zegt tegen de vrouw dat hij het niet wist, dat je geld moet inwerpen, en vraagt hoeveel het was. De vrouw maakt een ah-joh-laat-maar-zitten-gebaar, maar krijgt toch geld in haar handen gedrukt. Op dat moment loopt de trein binnen en verplaatst iedereen zijn aandacht naar de plekken waar de deuren misschien wel uitkomen. Iemand zegt: 'en die oen wist niet eens dat er geld in moest, hij ging gewoon naar binnen en toen kon ie er niet meer uit! hoe dom.' De man staat naast mij en kijkt nog steeds beschaamd.

Ik vergat dit incident in eerste instantie, want ik deed zelf iets ergers.

2. Het is inmiddels kwart over zes als ik in Leiden uit de trein stap. Ik heb tien minuten te besteden, en honger. Ik loop naar de stationshal en zie al snel de winkel die ik zocht. Ik besluit dat ik best een trein wil missen als ik dan nú iets lekkers te eten kan kopen. Zo'n bak met sla, het staat vast bij snel en bij dagvers en zo... ah, daar! Ik pak een bak en kijk er tevreden naar. Wandel richting uitgang. Bedenk dat mijn trein over twee minuten gaat. Rennen! Ik kan 'm misschien net halen.

En dan, haast al bij de trein, realiseer ik me opeens dat ik niet heb betaald. Ik sta stil. Kijk achterom. Niemand rent me achterna. Ik heb toch niet betaald? Hoe kan dat? Hoe laat is het? Ik ben in dubio tussen terug gaan en betalen, en mijn trein halen. Tot mijn eigen verbazing spring ik in de trein. Ik prop de sla diep in mijn tas.

Wat voel ik me slecht! Ik heb nog nooit maar een snoepje gestolen! Heb ik wel gestolen, ik bedoelde het immers niet zo? Ik ben gewoon vergeten te betalen! Oh jee, waar blijven die mannen die me in mijn kraag gaan vatten en naar het politiebureau gaan afvoeren?

Ik vind een lege plek en ga zitten. Zouden ze het zien, dat ik onbetaalde sla in mijn tas heb zitten? Ik had me er eigenlijk op verheugd deze sla in de trein te eten (dat was het hele voordeel van nu sla kopen) maar ik durf niet, ik moet wachten tot thuis.

Ik merk ook dat ik totaal geen herinnering heb van het moment dat ik de sla pakte tot het moment dat ik al rennend opeens besefte dat ik niet had betaald. Minder dan een minuut, maar weg uit mijn geheugen. Waarschijnlijk vonden mijn hersens het toen te onbelangrijk om op te slaan. Maar wat bezielde me? Ik denk dat ik zo in de supermarkt-modus was dat ik gewoon al dromend wegwandelde van het sla-schap. Zo van: dat is binnen, volgende doel. Brood, of afwasmiddel, of de trein.

De rest van de treinreis was niet fijn. Ik heb niet eens mijn tas open gedaan om mijn boek te pakken. Komende maand krijgt Unicef een paar euro extra van me.

Kopna Kopna - Like you!

Work in progress

Dit is een tijdelijke mededeling: wij verfraaien (hopelijk) nu het uiterlijk van mn site. Kritiek mag maar we weten dat het er hier en daar niet uitziet :)

(maar leuk idee he? ja!)

Life of agony

Lekke band

's Middags besluit ik opeens dat ik tòch 's avonds auditie wil doen voor dat ene koor. Eerder had ik mezelf wijsgemaakt dat ik ook best eerst kon gaan kijken en dan later alsnog auditie doen. Maar nee, actie, vandaag!

Dus ik bel weer met iemand van het bestuur ("ja weer met Hanna, ik belde net ook al, en ik heb me bedacht, maak ik meer kans als ik straks al auditie kom doen?"). De iemand belt mij terug als ik net sta te pinnen in de supermarkt: om 21 uur 40 kan ik komen. Oh jee. Nou kan ik niet meer terug. De rest van de avond ben ik zenuwachtig.

Ruim op tijd vertrek ik. Als ik wegfiets vind ik mijn achterband wel erg zacht. Jawel, lek! Wat een timing. Met de tram dan maar. Maar dan kom ik te laat. En mijn telefoon ligt op mn kamer. Ik haal de telefoon, zodat ik nog kan melden dat ik te laat kom. Stress! Nou gaat het vast mis.

Op weg naar de tram zie ik de fiets van een vriend staan. Ik bel hem snel: mag ik je fiets lenen? Dat mag. In een noodvaart fiets ik naar de stad, en met een heel rood hoofd kom ik er aan, om 21 uur 39. Gelukkig mag ik een paar minuten bijkomen.

Het resultaat: een plekje op de wachtlijst. Volgende week hoor ik of ik komend seizoen mee mag zingen.