Ik ga naar Ghana

Ik hoorde het mezelf vaak zeggen, eind juni: Ik ga naar Ghana. Ik ga naar Ghana. Het ging steeds raarder klinken, maar het werd elke dag meer waar.

Ik fietste rond met in mijn tas een boek over neurologie en eentje over Ghana. Die dingen streden om mijn aandacht, gek werd ik ervan. Nu ben ik al een paar dagen in Ghana. Langzaam rolt de stress van me af. Daarvoor in de plaats komt een dun laagje zweet, vermengd met de stof van het buitenleven.

Mijn mede-reizigster kent Ghana als haar broekzak en leidt in een razend tempo het land door. Naar het noorden, waar het nog droger, nog warmer, nog armer is, waar we Burkina Faso aan kunnen raken.

Ik houd zo van reizen en geniet elke minuut. Vandaag liepen we over de markt van Kumasi, de een-na-grootste van West-Afrika. Veel spullen, veel mensen. Ze spreken een plaatselijke taal waar ik tot nu toe alleen 'dankjewel' in kan zeggen, en Engels. Dat is enorm fijn, want je kan dus redelijk goed met elkaar praten. Zo krijgen we iets mee over de grootste gespreksonderwerpen van dit moment: de de-denomination of the Cedi, de nationale munt. 10.000 oude cedi wordt 1 nieuwe. Dat is een stuk makkelijker rekenen, en maakt dat een briefje van 50 euro wisselen nu 30 ghanese briefjes oplevert in plaats van honderden. Maar het leukste is dat het enorm lijkt op onze overgang naar de euro. Overal hangen aanplakbiljetten met de oude en de nieuwe briefjes en munten, inclusief omrekentabellen.
Het tweede is het water- en stroomprobleem. Een probleem voor de toekomst, want de oogst dreigt te mislukken, en ook merkbaar nu: de stroom valt dagelijks uit. We hebben zaklampen en kaarsen, en het wie het zich kan veroorloven heeft een generator. Als de stroom weer terug is ben je blij: lights on! Waardeer wat je thuis hebt, rijke westerling.

Straks zitten we weer op de stoep voor het huis waar we logeren. Uit ons radio'tje zal muziek komen van de plaatselijke zender. We zingen en lezen, praten en denken. Ik zou hier graag heel lang blijven.

De appel

Vakantie in Berlijn. We zaten in de Lustgarten. Zelden een tuin gezien die zo weinig lust opwekt. Meer dan een klein grasveld midden in de stad is het niet. Toch had ik honger, dus wilde ik mijn appel eten.

Dat ging niet zomaar.

Hij had nog een geluk dat ze niet stond, dan was hij zo een halve meter de lucht in gevlogen. Het lot van ronde dingen in haar handen.

Hij was heerlijk.

Bettie Serveert - Recall

Halfjaarlijks terugkerend thema

Vorig jaar was ik zo gefrustreerd over mijn zomertijd-stomheid dat ik er een stukje over schreef. Ik nam aan dit me zou helpen. Bovendien ben ik al bijna 24, en volgens mijn vader ben je dan wel redelijk verstandig.

Wederom was het de nacht van de overgang naar de zomertijd, en ging ik uit. Wat later op de avond ging de tijd opeens heel snel, want jaja, de klok was een uur vooruit! Met een enkel biertje op is dat best te snappen. Om 6 uur 's ochtends is het dan echt 6 uur en niet eigenlijk 5 uur. Direct omschakelen moet je.

En dan als je wakker wordt niet de klokken verzetten. En op een haar na de bus naar Nederland missen.

Zal het over een half jaar eens foutloos verlopen?

Ani DiFranco - Sunday morning

Ik kom thuis en neem mee

Als je thuis komt van iets intensiefs als een kampweek met autistische kinderen ben je in je hoofd nog ergens anders. Je kan erover praten maar je vindt tegelijk dat mensen het toch niet snappen. Sfeer is amper uit te leggen en ook autisten moet je zien om te begrijpen.

Ik pakte net mijn rugzak uit die de hele week meeging tijdens de uitjes die ik met mijn groepje maakte. Spulletjes zonder geldelijke waarde:

- plattegrond van de dierentuin in Arnhem, met boter-kaas-en-eieren tegen de verveling terug in de file
- een flippo uit het zakje chips na het zwemmen
- buskaartjes waarvan de kleur overeenstemt met de kleur van het busje
- een onderdeel van een kapotte zaklamp
- een cadeautje van een kind uit mijn groepje
- een lollie voor onderweg
- een stukje piepschuim uit de ontdekhoek in Den Bosch

Zelfde categorie, niet op de foto:
- 182 foto´s
- slaapachterstand
- blauwe plekken van de wildwaterbaan in het zwembad
- het beeld van een meisje dat niet praat maar wel de hele dag danst en neuriet
- nieuwe telefoonnummers van mensen die ik zeker terug wil zien
- het kampvirus: volgend jaar weer

Autisten, here I come

Als echte specialist in studie-ontwijkend gedrag gaf ik mij een paar maanden geleden op als vrijwilliger voor een autistenkamp in de herfstvakantie. Mijn studie doet niet aan dit soort (on)nodige vakanties, dus dan plan ik ze gewoon zelf.

Vandaag vertrek ik naar Hoogeloon. Met 24 stafleden gaan we 21 autistische kinderen een week lang een leuke herfstvakantie geven, en hun ouders een weekje rust. De meeste stafleden zijn vrijwilligers. Zij zijn niet opgeleid maar worden ter plekke begeleid en onderwezen in het omgaan met autistische kinderen. Juist onze onbevangendheid schijnt deze weken tot een succes te maken.

Ik stel me maar in op een week lang helemaal geen rust. En op spelen in het bos, uitjes naar het zwembad en de dierentuin, gezellige mede-vrijwilligers, leuke kinderen en nieuwe ervaringen.

Ik heb er ontzettend veel zin in. Maar tegelijkertijd heb ik geen idee waar ik aan begin.

London en Cymru

Ja, het was leuk op vakantie. En fijn en gezellig en mooi en rustig.

The Big Ben. Even later ging het regenen. Anton was natuurlijk ook mee.

Daarna gingen we naar Wales. Dus is alles ook in het Welsh.
Onverstaanbaar, onbegrijpbaar, onuitspreekbaar, maar wel leuk.

Wandelen over de cliffs. Zo mooi!

Een boek en gras. Wat wil je nog meer? (geen verbrande schouders)

Alle soorten mist en regen hebben we gezien: hard, zacht, veel weinig, lang kort.

Kamperen bij de boer, bijna alleen op een stukje wei. We kregen nog wel gezelschap van een dood vosje.
En van rondspringende diertjes en een caravan waar we nooit de eigenaars van zagen.

Ik heb nog honderd foto's, als je interesse hebt in meer en verhalen kom je het maar halen. Deze post is in het verleden, maar eerder had ik nog geen tijd. Ik moet studeren, het is tenslotte eind juli (oid).

Wachten

Moeilijk he, wachten. Op een nieuw stukje bijvoorbeeld. De laatste tijd werd steeds vaker als tweede tegen mij gezegd: 'Zeg, wanneer schrijf je weer eens wat?' (eerste blijft gelukkig nog gewoon 'hoi, hoe is het') Men veronderstelt dat het niet goed gaat, of dat ik er geen zin meer in heb.
Allebei niet waar. Het gaat prima, ik heb gewoon vakantie en ik heb het druk. Om het erger te maken: ik vlieg morgen naar Londen en kom pas over ruim twee weken terug. Tot die tijd is het hier nog steeds stil, maar vanaf begin augustus komen er weer regelmatig updates.

Ik heb vandaag een half uur gewacht bij de fotowinkel (extra geheugen leek me toch geen overbodige luxe voor zo'n mooi land) en meer dan een half uur bij het postkantoor. Man wat irritant, alsof ik niets beters te doen had. Het postkantoor is echt berucht, ik weet het, maar ik moest erheen. Kunnen ze daar niet een keer wat aan doen ofzo?

U ook fijne vakantie!

(leuk eigenlijk, zo'n stukje schrijven. zou ik vaker moeten doen!)

United Kingdom

Een weekend vol vragen. Dus:
Ik wil op vakantie naar Engeland, want het is daar leuk. Ze praten leuk (Engels), ze eten leuk (Engels), ze betalen leuk, ze rijden leuk etc. Ik vertelde dit al eerder, I know.

Vorige zomer was ik een maand alleen naar York en Stoke-on-Trent, drie maanden geleden ging ik een week een vriend opzoeken in Exeter en nu heb ik, met goed gezelschap, ongeveer 20 dagen te besteden.

Waar willen we heen in dat hele grote land? Waar willen we heen in Londen? Anybody?

Hier op Schier

Negen uur. Ik word wakker van een fluitende waterketel. Mijn moeder zet thee en ik draai me nog eens om.

Kwart over negen. Ik word wakker van het trillen van de wekker op mijn telefoon. Ik kijk op het schermpje: geen smsjes, geen gemiste oproepen. Mooi zo. Ik ben namelijk op vakantie.

Onder de douche. Het warme water zit rechts, dat weet ik wel na al die jaren. Mijn moeder is terug van bakker Klontje, met suikerbrood en vloerkadetjes. De lucht is grijs dus de koffie drinken we binnen. 'Weet je nog, zaterdag, toen het zo heerlijk warm was?' Ja, dat weet ik nog. Ik fietste rond in hemd en korte broek.

Jaren terug maakten we zandkastelen in de branding in deze week vakantie. Een ander aantal jaren terug regende ik zeiknat op de hei, en reken maar dat je nergens kunt schuilen. En altijd wind. Daarom houd ik van de wadden.

De plastic tuintafel staat op mijn slaapkamertje. Om mij heen liggen studieboeken, aantekeningen, oefententamens. Ook dat is al sinds mijn eindexamen een bekend ritueel.

Met potlood schrijf ik een stukje. De regen houdt langzaam op. Straks fiets ik naar de bibliotheek die maar twee keer per week een paar uur open is. Links paarden, rechts konijnen in het weiland.

De versiering van koninginnedag hangt nog in alle straten van het dorp. Snel typ ik mijn stukje over, beantwoord een enkel mailtje. Dan snel weer weg hier. Door de duinen fietsen moet ik. Computers horen niet bij Schiermonnikoog.

Hanna in Exeter, deel 3

...of hoe alles altijd anders is dan je denkt.

Als je vantevoren bedenkt hoe iets zal zijn komt het per definitie niet uit. Als je niks denkt ook niet.

Paul vroeg: "is mijn kamer en mijn leven zoals je had gedacht?" Ik zei dat ik niet zoveel had gedacht. Maar dat het toch anders was.

Hier zijn is meer zoals thuis dan ik had gedacht. Het woord vakantie maakt blijkbaar dat ik denk dat ik in het gras lig en kook op een campinggasje. Maar het weer varieert van partly cloudy tot mostly sunny, oftewel Engels wisselvallig. We hebben zeker zo nu en dan in het gras gelegen, maar wel met een trui aan.

Ja, ik praat Engels, maar in een keuken die mogelijk nog ranziger is dan mn eigen in Uilenstede en minstens zo gezellig. Veel kaarten (shit-head, concept eindeloos spelen), veel koken (cheese on toast! ontbijten met bacon, tomaat, champignons en sla!), veel hangen.
Ik heb links gereden in de bus naar Dartmoor en gewandeld in werkelijk prachtig landschap. Spierpijn van al het stijgen en dalen. Maar dat ze hier links rijden merk je niet in de bus (lezen, ogen dicht), maar met het oversteken. Best gevaarlijk soms.
De Engelse thee neem ik naar huis in de vorm van 80 tea bags of Yorkshire Tea. Engelse boeken ook, want mn eerste verjaardagscadeautje is binnen.

Op 4 maart schreef ik voornamelijk dat ik 'weg ging': van mensen bijvoorbeeld. Wat niet werkt met een computerverslaving als de mijne. En vooral niet met mensen in je hoofd. Maar dat geeft niet. Ik ben stiekem namelijk wel een beetje blij met mn leven. Nu weet ik het weer en morgen kom ik er naar terug.

Radiohead - Talkshow host

Hanna in Exeter, deel 2

... of een dagtrip naar National Park Dartmoor.

Hanna in Exeter, deel 1

... of hoe ik dronken werd met Engelse studenten.

Gister besloten we (Martin uit Engeland, Dorothy uit Frankrijk, Sander uit Albanië, Paul uit Nederland, Lester uit Amerika en ik) om 10 uur om naar de pub te gaan. Een beetje laat, want natuurlijk moet een pub om 11 uur dicht. We gingen toch en namen een spel kaarten mee. Aangekomen bestelde iedereen zn eigen drankje (te duur voor rondjes), haalde iemand een extra leeg glas en sleepte ik 6 stoelen bij de laatste vrije tafel. Lester hing met plakgum de regels voor Ring of Fire aan de muur en de kaarten werden geschud. Vervolgens speelden we het meest ordinaire drankspel sinds kaartje blazen. Paul en ik gingen aan de Guinness. Misschien niet de verstandigste keus bij zo'n spel maar hoe dronken kan je worden in een half uur?

Om iets voor 11 wilde ik nog wat te drinken halen maar helaas, de tap was al gesloten. Er zat niks anders op dan weer naar huis te lopen. Daar aangekomen werd alle aanwezige drank verzameld, de regels opgehangen en speelden we vrolijk verder. Ik begreep de de tocht naar de pub alleen maar was bedoeld om dit moment uit te stellen. De drankvoorraad bleek te bestaan uit 5 Grolsch-flesjes, een fles Bacardi, 3 liter cola en een wijnfles gevuld met iets dubieus luisterend naar de naam Raki, gemaakt door de vader van de Albanese Sander.

Illustratie:

Je ziet de andere vijf aan tafel zitten met in het midden een glas waar iemand die een heer pakte iets willekeurigs in deed. Geloof me dat er op de foto onder andere een theezakje en zout inzit. Degene die de laatste heer pakt moet het opdrinken. De diepzinnigheid van het spelletje is nu vast duidelijk :)

Wat later op de avond zag het er zo uit:

Notice hier de theekoppen die worden gebruikt voor de drank (op dat moment alleen nog maar raki met cola), de poster met blote vrouwen boven Lesters hoofd en de kaart aan Sanders vader met het verzoek om meer Raki.

Ergens tussen deze foto's kotst Lester zichzelf onder en gaan alle mannen een keer in boxer naar een andere verdieping om te vragen naar een 'girl for the night'. Dit doordat de 10 inhoudt dat iemand truth or dare moet doen. De foto's hiervan zal ik jullie besparen.

De volgende dag kreeg ik als aandenken geen hoofdpijn (lang leve het water) maar wel een poster. Oh ja, die had Lester me beloofd omdat ik zijn exemplaar uit de keuken niet mee naar huis mocht nemen.

Muse - Map of your head

Exeter, here I come

Vandaag ga ik naar Engeland, eindelijk. Eerst was het opzoeken van mijn huisgenoot Paul die daar een jaar studeert een vaag plan, zo'n belofte die veel mensen doen. Toen was het een iets concreter plan samen met iemand anders voor in februari. Toen was het een in mn eentje geboekte vliegreis naar Bristol. En nu is het opeens 4 maart en ga ik vandaag.

De vlucht van 15.35 van Schiphol naar Bristol, nummer 6164, voor wie wil checken of ik niet neerstort. Geen adres. Wel een logeerplek met internet, dus kom nog eens langs. En 9 maart ben ik terug.

Wat ik ga doen, vragen mensen. Ik heb geen idee. Weg van hier in ieder geval, hoe leuk jullie ook zijn. Weg van de mensen, mn kamer, de stad, de studie, het orkest, alles. Ik ga boeken lezen, met Paul kletsen, Engels praten, Engelse thee drinken, met Engels geld betalen, links rijden (Engeland is leuk!), wandelen, Exeter bekijken en verder merk ik het wel. En dan uitgerust terug komen en me met enthousiasme weer op alle bovengenoemde dingen storten :)

En als iemand 'Turks fruit' van Jan Wolkers te leen heeft hoor ik het graag!
(edit: mijn broertje blijkt het te hebben. zie daar het nut van dit posten)

Living Colour - Flying